Zorgen…

Ik maak me nog wel eens zorgen. Over het weer, over slapen, over eten en drinken onderweg. Over mijn voeten. Zullen ze zo goed blijven als ze nu zijn? Over van alles. Logisch dat ik ontzettend goed ben in voorbereiden, plannen, alles op orde krijgen. Ik wil controle hebben. Tot op zekere hoogte is dat allemaal best handig. Maar ik zet mezelf er wel mee vast. En ik ben toch juist van de vrijheid?

Het loopt toch anders…

Steeds vaker realiseer ik het me. Alles loopt toch altijd anders dan je voor ogen had. Het wordt me duidelijker met de dag. Er gebeurt altijd wel iets onderweg; ik ontmoet iemand, zie iets opvallends.

Een enorme hoosbui barst los. En precies op dat ogenblik zie ik een goede schuilplek. Dat dus. Of iemand die je toevallig heb ontmoet weet waar die prachtige gîte is, die echt niet in de boekjes vermeld staat. Een vage koffieplek in een duistere schuur, maar wel precies op het juiste moment. Een medepelgrim met wie je even in gesprek gaat en die je iets vertelt, juist over iets waar je in gedachten al de hele dag mee bezig bent.

Vertrouwen en vrijheid…

Het lijkt wel alsof 'iemand daarboven' me iets duidelijk probeert te maken. En inmiddels denk ik te weten wat dat is: loslaten en vertrouwen.

Ik ben het aan het leren en vooral aan het ervaren. Want ervaren is de grootste leerschool, naar mijn bescheiden mening. Voorbereiden en plannen doe ik minder. Ik zie wel… Soms is dat eng, omdat ik het nog niet gewend ben. Maar: stap voor stap. Vaak gaat het eigenlijk prima. Sterker nog, het levert gek genoeg een enorm gevoel van vrijheid op. Hoe simpel kan het zijn: erop vertrouwen dat het loopt zoals het loopt.

Pyreneeën en Spanje

Nee, dit betekent dus niet dat ik als een kip zonder kop de Pyreneeën oversteek. Want daar sta ik nu, aan de voet van de Pyreneeën vlakbij de Frans-Spaanse grens. In pelgrimsstad Saint-Jean-Pied-de-Port om precies te zijn. Even was ik al in Spanje.

Ik liep de dagetappe naar Roncesvalles, een flinke klus over cols van 1400 meter. De volgende dag wandelde ik dezelfde etappe weer terug. Een cadeautje aan mezelf die twee dagen, zo voelde het. Ook hier stapte ik niet blind in. Nee, ik heb me goed ingelezen. En met voldoende water – ik heb mijn lesje geleerd – kon ik het verder gewoon aan de dag overlaten. Het was een geweldig feest om met kraakhelder, zonnig zomerweer door de bergen te lopen.

Gezelschap

Morgen ontmoet ik weer een reisgezel. Petra loopt deze keer vier dagen met me mee naar Hendaye, waar de Camino del Norte begint. Voor mij is het nu nog een kleine 1000 kilometer. Voorzichtig – zo merk ik bij mezelf – begin ik te denken aan het eindpunt van m'n reis: Santiago de Compostella. Het zal nog vijf a zes weken lopen zijn. Een paar weken terug was ik er nog helemaal niet mee bezig. Nu merk ik dat het wel goed voelt. Ik zie er naar uit. Ik zal daar Carola weer zien. Samen lopen we nog naar Finisterre.

Maar eerst nog een paar fantastische weken door een nieuw land: Spanje. Ik heb er heel veel zin in en houd jullie op de hoogte.

Met warme groet,

—

Dirk van Asselt | De Reiscoach | donderdag 17 juli 2014

info@dirkvanasselt.nl | Facebook: dirkvanasselt