Het was me het weekje wel… Ongeloof over zoveel moois op de Camino Primitivo, de oudste pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Maar ook niet weten hoe snel ik een afgrijselijke herberg uit moest rennen bij het eerste ochtendgloren.

De overvolle herberg in Borres

Om met het slechte te beginnen… Ik was al gewaarschuwd voor die herberg in Borres. Her en der las ik er negatieve berichten over. Maar ach, het zal toch wel meevallen? Hoe erg kan het zijn? Ik overleef het wel, dacht ik. Nou is dat laatste nog wel gelukt. Maar meevallen deed het zeker niet.

Plaats was er voor vierentwintig personen. Op de dag dat ik er was, overnachtten er echter meer dan vijftig mensen. Met slechts vierentwintig bedden betekent dat slapen op de vloer, in de keuken, in de toiletruimte, in de buitenlucht. Overal waar een paar vierkante meter vrij was, sliep iemand. Op zich is dát nog niet eens zo’n probleem. Het gebeurt wel vaker. Lastig werd het pas toen rond 16.00 uur het water op was. Geen douche meer. Geen toilet. Geen slokje water. Niets meer tot en met de volgende ochtend. Een café was nog wel in de buurt, maar dan wel op tien minuten lopen…

Een bed in de chaos

Chaotisch en puinhoperig was het al snel, kan ik wel zeggen. Afijn, ik had als een van de weinigen een bed weten te bemachtigen. Oordoppen in en ik val wel in slaap, dacht ik. Zo ook deze nacht, gelukkig. Rond 6.00 uur ‘s ochtends word ik wakker. Ik stap uit bed en zet mijn voet bijna op een aangevreten stuk kaas op de grond. Getver! Wie laat hier nu een stuk kaas liggen? Om drie seconde later te realiseren dat het mijn kaas was. Nog in de verpakking en in een plastic boodschappentasje heb ik het ‘s avonds op de grond laten staan. Een beest – muis, rat of kat – heeft de zak stuk gebeten, mijn kaas eruit getrokken en netjes uit het plastic gehaald om er van te snoepen. Niets van gemerkt (wil je het merk oordoppen weten, let me know…).

Leermomentje: geen eten op de grond buiten je rugzak bewaren. Het moment dat ik me dit alles realiseerde, was ik helemaal klaar met de herberg. Binnen vijf minuten stond ik bepakt en aangekleed buiten in het donker, met een mijnwerkerslamp op m’n voorhoofd. Wegwezen hier. Plechtig beloofde ik mijzelf om vanaf vandaag niet meer in een herberg te slapen. De laatste twee weken ga ik wel voor de pensionnetjes. Dan maar iets meer geld kwijt.

Diezelfde nacht sliep ik prinsheerlijk in een fijne, schone en gezellige herberg. Natuurlijk was ik zelf verantwoordelijk geweest voor het kaasincident in Borres. Etenswaren binnen handbereik leggen is nergens een goed idee. Als hongerige muis, rat of kat zou ik het ook wel weten. Gelukkig kan ik er nu wel om lachen!

Maar wat is het hier mooi!

Wat een geweldig natuurschoon is er te zien en te ervaren op de Camino Primitivo. Onwaarschijnlijk mooi. Ik wrijf mezelf steeds in mijn ogen om te checken of ik niet aan het dagdromen ben. Is dit echt? Ik loop door een berglandschap, waar felgele brem, dieppaarse hei en appelgroene varens het landschap kleur geven. ‘s Ochtends vroeg wandel ik vaak in de mist. Soms, tijdens het klimmen, loop ik er doorheen en ligt er een prachtig wit wolkendeken onder me. De oranje gloed van de opkomende zon daarboven maakt het plaatje dan helemaal compleet. Stil en soms bijna emotioneel word ik er van.

Fijne blaarloze voeten

In zo’n omgeving met overweldigend natuurschoon had ik vandaag de behoefte om terug te blikken op de maanden na mijn vertrek op 31 maart. Ik trok mijn schoenen en sokken uit en ben eens goed naar mijn voeten gaan kijken. Ik heb ze ongelofelijk bedankt met een heerlijke massage. Deze voeten hebben mij 3200 kilometer gedragen vanaf Kortenhoef tot hier in het gras, op 180 kilometer van Santiago. En dat alles zonder één blaar! Zonder andere kwetsuren. Eigenlijk ben ik er stomverbaasd over…

Ik ga jullie ongetwijfeld nog meer schrijven. En ik ben van plan om spreekbeurten te organiseren. De komende dagen laat ik alles nog lekker bezinken. Maar dat er nog veel meer zal volgen, dat beloof ik je.

Nu wandel ik lekker op mijn gemak naar Santiago. Volgende week vrijdag zal ik er Carola weer in de armen vliegen! Samen wandelen we dan nog 90 kilometer naar Finisterre. En dan, vandaag over twee weken, vlieg ik terug naar Nederland.

—

Met een hartelijke groet,