Aankomen in Santiago en door naar het ‘einde van de wereld’

Maar wat gebeurt er verder ‘van binnen’? Hoe voel ik mij nu?
– Verwonderd dat ik hier nu ‘gewoon’ ben en loop. In Santiago!
– Ontspannen en relaxed. Zo van ‘nu ben ik er’. Maar ook gewoon dat het weer een mooie dag was.
Maar ook:
– Ingetogen en denkend ‘wat een drukte en wat een toeristen’.
– Verward over m’n eigen gevoelens. Naar mijn idee hoor ik nu juist heel opgetogen en blij en emotioneel te zijn. Maar ik ben het niet…. Denk bijvoorbeeld ‘wat jammer dat die kathedraal van boven tot onder in de steigers staat’. En ‘wat doen al die mensen hier’? Ik laat alles maar over me heen komen. Het is zoals het is. Nu, na Finisterre, begrijp ik mijn gevoelens van toen.

Gelukkig lopen we 2 dagen later s’morgens vroeg, in het donker nog, de stad uit. De natuur weer in. Heerlijk en op weg naar Finisterre waar eeuwen geleden de Kelten ervan overtuigd waren dat hier de wereld ophield. We lopen 4 dagen door de prachtige natuur.Krijgen weer ‘zee in zicht’ en komen dan aan bij de stranden van Finisterre waar we spontaan en joelend een duik in nemen. Hier en nu voel ik ook de echte blijdschap die ik miste in Santiago. Ik loop te springen en te dollen als een klein kind. En s’avonds zijn we op Cape Finisterre waar het oh zo symbolische 0.0 kilometer paaltje staat. Het einde van een pracht avontuur. Maar wat ook dus weer ruimte biedt voor een nieuw begin. Voor nieuwe avonturen.

Van een zonsondergang is niets te zien. De vuurtoren is omgeven door mist en bewolking dat het ook juist weer heel mystiek maakt. Her en der mensen op de rotsen waar zo nu en dan een vuurtje brandt waar men dan symbolisch iets verbrand wat men daar wil achterlaten. Ondanks de vele aanwezigen heerst er een serene stilte. Met recht een waardig afsluitpunt en ik kan nu in alle rust naar huis.

Thuis komst en een totaal gebrek aan ritme

Thuis staat voor mij nu meer dan ooit synoniem voor je eigen bekende en vertrouwde plek. Je eigen bed, eigen douche, privacy. Hoe heerlijk is dat allemaal na 5 maanden dagelijks in een ander bed te hebben geslapen en douches te hebben gedeeld met soms heel velen. Ik geniet er nog steeds iedere dag van en ben me erg bewust van deze weldaad.

Maar thuis komen na 5 maanden onderweg geweest te zijn, valt op andere vlakken toch ook wel wat tegen…. Ik had verwacht: Vrijdag thuis. Dan het weekeind om even lekker bij te komen, rugzak uit te pakken, wat familiebezoekjes. En dan maandag volle bak aan de slag met mijn nieuwe plannen en ideeën. Echter, mijn lichaam en geest denken daar duidelijk anders over…
Ik heb spierpijn, sta s’morgens stijf en stram op, kan uren en uren slapen, vind het heel lastig om me te concentreren en doe dus van alles en nog wat zonder iets af te maken. Mijn rugzak ligt nog steeds op dezelfde plek als waar ik hem heb neergezet de dag dat ik terug kwam. Een goede faceboek vriend noemde het de ‘Santiago de Compostella blues’. Een goede NLP vriendin zei ‘maak je niet druk, al je plannen en ideeën lopen niet weg’ (mooie woordspeling). En inderdaad, ik merk nu dat mijn lichaam uitgerust raakt. Dat ik weer zin krijg dingen op te pakken. Weer coaching gesprekken aan het inplannen ben. Nu weer een blog aan het tikken ben. Ofwel, stap voor stap kom ik weer in mijn ‘doe-ritme’ en dat voelt ook weer heel lekker!

Vooruit

Volgende week ga ik naar Zuid-Limburg om m’n routes voor te bereiden voor de ‘inspiratie 5 daagse wandelreizen’. De komende weken ga ik ook verder mijn inspiratie lezingen uitwerken. En ga ik, dit jaar nog!, een speciale Santiago inspiratie bijeenkomst organiseren voor alle meelopers, m’n facebook fanclub :-), plus familie, vrienden en overige bekenden. Wordt vervolgd! Daarnaast heb ik gemerkt dat ik bloggen en ‘facebooken’ heel leuk vind. Dus beide blijf ik dan ook met regelmaat doen.

Dank voor jullie aandacht en graag tot een volgende keer.

Met hartelijke groet,

Dirk van Asselt  ||  www.dereiscoach.nl  ||  facebook: dirkvanasselt  ||  email: info@dirkvanasselt.nl