“Vroeger” zei luisteren naar je lichaam me helemaal niets. Ik heb heel wat afgesport en daarbij diverse keren mijn fysieke grenzen overschreden. Zodanig dat ik kotsend langs de kant van de weg stond.

Ik herinner mij dat ik dat de eerste keer al meemaakte na een gymles op de lagere school. Het is mij daarna vaak gebeurd op de racefiets, op de schaats bij m’n lange afstand Weissensee avonturen, tijdens spinning, etc. Ik ‘vertelde’ mijn lichaam, als het tegensputterde dat het niet moest zeuren en dat ik me niet liet tegenhouden als m’n lijf protesteerde. Ik negeerde het gewoon.

Tot mijn fietsreis in 2009 van 12.000 kilometer door Zuid-Amerika. Ik hield dezelfde trend vast. Maar zat toen dag na dag op de fiets. Ik werd prompt ziek na twee weken. Onder andere van vermoeidheid. Toen gingen mij de ogen open. Zou het misschien komen dat ik zo idioot aan het fietsen was terwijl mijn lichaam schreeuwde om rust? Vanaf toen ben ik langzaam aan gaan leren en ervaren wat het betekent om naar je lichaam te luisteren. Ben ik langzaamaan gaan leren te voelen. Ben ik steeds beter gaan begrijpen en ervaren wat je lichaam je wel niet allemaal kan vertellen. En zag ik de waarde ervan.

Nu ben ik zover dat ik stellig durf te zeggen dat je lichaam altijd gelijk heeft. Dat je lichaam je altijd het juiste signaal geeft. Niet alleen op fysiek niveau maar ook op zielsniveau. Dat als je iets doet wat eigenlijk niet bij je past, je lichaam dat jou laat weten. Dat kan door heel subtiele signalen als een unheimisch gevoel, of een overduidelijk signaal als een plotselinge barstende koppijn. Als je ervoor open staat op die manier naar je lichaam te luisteren is je lichaam DE graadmeter voor ‘je hart volgen’. Je krijgt automatisch het signaal of iets goed voor je is of niet.

Op fysiek niveau trap ik nog steeds weleens in de valkuil van mijn grenzen overschrijden. Nog niet zo lang geleden tijdens een fietstochtje met mijn fietsclub. Ik wilde zonodig weer eens met de snelle jongens mee. Klein clubje dus regelmatig op kop (want ik wilde natuurlijk niet onderdoen voor de rest). Er stond gemeen veel wind dus weinig rustmomenten. Heen wind mee waarbij ik al op de limiet reed. Mijn lichaam gaf toen al duidelijk aan dat het te hard ging. Maar ik wilde niet opgeven en moeten lossen. Terug wind tegen en ik waaide er binnen no time vanaf. Zat te trillen op mijn fiets. Was helemaal naar de knoppen (netjes gezegd) en reed met max 15 kilometer per uur terug naar huis waar ik in het donker aankwam. Dus duidelijk dik over mijn grenzen heengegaan. Ik had in het begin al moeten aangeven dat het mij te hard ging en toen al wat rustiger aan moeten doen om wat over te houden voor de terugweg. Weer veel van geleerd en zo zie je dat de valkuil groot is om de signalen van je lichaam, wanneer het zo uitkomt, te negeren.

Luisteren naar je lichaam kan iedereen. Het is niet meer en minder dan bewust voelen. Met je volledige aandacht. Wat zegt die koppijn, pijn in je nek, koude voeten, knoop in je buik jou? Of juist dat tintelende ‘happy’ gevoel. Die vlinders in je buik. Of die ontspannen blik in je ogen. Wees je bewust van je lichaam en wees er zuinig op. Het is je grootste en meest betrouwbare kompas ter wereld.  

Met hartelijke groet, Dirk van Asselt