Deze week schrijf ik over de afgelopen twee weken: één grote aaneenschakeling van hoogtepunten! Le Puy-en-Velay binnenlopen, samen lopen met Marieke en Monique, wildkamperen, heel veel natuurschoon en hoge cols beklimmen…

Le Puy-en-Velay binnenkomen

Le Puy ligt zo halverwege m'n reis. Ik heb er daar zeker 1500 kilometer te voet opzitten. En nog een keer 1500 km te gaan….

Ik weet dat de imposante kathedraal van Le Puy bovenop een rotspunt is gebouwd. Dus de dag dat ik naar Le Puy loop, probeer ik de hele dag door een glimp van de kathedraal op te vangen. Mijn geduld werd echter danig op de proef gesteld. Pas een half uur voordat we – ik loop deze dagen samen met Marieke – daadwerkelijk in Le Puy zijn, is de Notre Dame zichtbaar. En het doet me heel veel!

Ik besef de weg die ik inmiddels heb afgelegd; geweldige, maar ook moeilijke momenten passeren mijn gedachten in sneltreinvaart. Het besef ook dat ik nu op de helft ben. Eventjes is dat een beetje emotioneel. Vanaf nu kan ik 'aftellen'. Maar ik besef ook snel dat me nog ongelooflijk veel moois te wachten staat. Ik kijk enorm uit naar de komende tijd.

Gezelschap van Marieke en Monique

Prachtige dagen waren het met deze twee kanjers. Eerst met Marieke op stap over de hoge cols (zie de volgende highlight). We maakten lange dagen, verdwaalden soms. We genoten van heerlijke lunches midden in een weiland; filosofeerden over het leven en dachten na over de plannen om Marieke's idealen werkelijkheid te maken. En gezongen. Deze dame heeft mij ook weer veel geleerd!

Met Monique heb ik het wildkamperen ontdekt. Gewoon een plek middenin de natuur opzoeken, tentje opzetten en genieten. De ene keer in het bos; de andere keer middenin een open veld. Eén keer zaten we in hooischuur omdat er onweer op komst was. We praatten over dromen, wensen, doelen en de concrete acties die daaruit voortvloeien. Monique heeft haar inspiratieboekje helemaal volgeschreven en is duidelijk haar eigen weg aan het uitstippelen.

Hoge cols en natuurschoonheid in het kwadraat

De Col du Béal van 1400 meter, de Col des Supeyres van 1600 meter… Allemaal beklommen. En het zijn toch serieuze 'heuvels' voorbij de bomengrens. De wind heeft er vrij spel en de uitzichten zijn echt fabuleus.

De 'mooiheid' is bijna niet in woorden weer te geven. Maar ook niet in beelden. Ik maak foto's, maar neem daarnaast heel regelmatig de tijd om al het moois bewust 'op te slaan'. Pauzes om even lekker te mediteren of om een poosje voor me uit te staren. En 's avonds schrijf ik zoveel mogelijk op in m'n dagboek. Ik merk dat ik vooral de eerste ochtenduren geweldig vind. Rond 7.00 uur 's ochtends op stap en dan de nevel in de bergdalen zien hangen. Heerlijk fris is het dan nog. Langzaam komt het landschap tevoorschijn. M'n zintuigen staan op scherp. Ik snuif al het moois op.

Mag dat, wildkamperen?

Wildkamperen. Toch weer even een stap buiten mijn comfortzone. Mag het wel? Kom je geen engerds tegen? Staan er 's nachts geen wilde zwijnen aan je voordeur? Nou ja, zo haal ik me van alles in mijn hoofd. In de praktijk heb ik van dat alles nog niets gemerkt. Het is zelfs toegestaan in Frankrijk en boeren zijn het gewend. Heerlijk vind ik het om zo middenin de natuur te staan. Je moet even rekening houden met eten en drinken. Maar als je dat doet is het prima te doen.

Goed, dat waren wat hoogtepunten van de afgelopen twee weken. Ik kijk weer erg uit naar de komende periode. Vandaag loop ik naar Conques. Dan door naar Figeac, waar ik Rob zal ontmoeten. Hij zal drie dagen met me meelopen. En vervolgens ga ik verder richting Moissac.

Ik wens jullie een mooie tijd toe in Nederland en zeg: tot contacts!

Met warme reisgroet,

Dirk | De Reiscoach | 17 juni 2014

www.dereiscoach.nl